Słowiński Park Narodowy to jeden z 23 parków narodowych znajdujących się w Polsce. Datą jego utworzenia jest 1 stycznia 1967 roku, a symbolem tego parku jest mewa srebrzysta. Ten park znajduje się w środkowej części polskiego wybrzeża, a dokładnie w województwie pomorskim.
Jego granice obejmują m.in. Mierzeję Łebską, Nizinę Gardeńsko-Łebską, a także kilka jezior wśród, których są dwa jeziora przybrzeżne – Jezioro Łebsko oraz Jezioro Gardno. Słowiński Park Narodowy charakteryzuje się przymorskimi jeziorami, łąkami, borami oraz lasami, a szczególną uwagę przyciąga przyroda nieożywiona, czyli wędrujące wydmy. Całkowita powierzchnia parku to prawie 330 km².
Ruchome wydmy koło Łeby
Ruchome wydmy Słowińskiego Parku Narodowego rozpościerają się na mierzei łebskiej między Morzem Bałtyckim a Jeziorem Łebskim i stanowią prawie 500 ha, jednakże do turystów udostępniony jest tylko niewielki obszar. Jest to bowiem spowodowane ochroną tych terenów, ponieważ nadmierne wycieczki i ingerencja człowieka mogłyby zniszczyć to, co stworzyła natura i następne pokolenia nie mogłyby cieszyć się tym niesamowitym widokiem.
Nazwa „ruchome wydmy” wynika z procesów, jakie tam zachodzą. Mianowicie każdego roku wydmy przesuwają się o kilka metrów na wschód. Jest to spowodowane zachodnim wiatrem, które tam stale wieje i za jego sprawą ziarna piasku przesuwają się ku wschodowi. Wynika z tego także kształt wydm, czyli długi i łagodny zachodni stok oraz stromy stok wschodni. Ten zachodni wiatr powoduje także to, że co roku wydmy zasypują i stale pomniejszają powierzchnię Jeziora Łebskiego.
Takie dynamiczne procesy tworzenia oraz niszczenia, które zachodzą w Słowińskim Parku Narodowym spowodowały, że wiosną 2016 roku został odsłonięty martwy las, który był zasypany prawdopodobnie kilka tysięcy lat temu przez wydmy.
Fajnie, że obszar jest chroniony i dla turystów udostępniony jest tylko kawałek wydm.